|
گريه و سوگواري بر کشته اي که 1400 سال از شهادت ايشان مي گذرد، چه اثر و نتيجه اي دارد؟ چرا هنوز بايد بر سيدالشهدا (ع) گريست و مجلس سوگ اقامه کرد؟ آيا گذشت زمان طولاني، دليل کافي بر ترک اين امر نيست؟ اين مساله از دو جنبه فردي و اجتماعي قابل بررسي است؛ اما از نظر اجتماعي عزاداري يکي از نمونه ها و مصاديق بارز ابراز دوستي به اهل بيت (ع) است ما از امام رضا (ع) و ائمه معصومين احاديث مختلف داريم با اين مضمون که براي حزن و اندوه ما محزون و براي خوشحالي ما، شادي کنيد. طبق اين روايت، يکي از صفات شيعيان واقعي همين موضوع يعني ابراز شادي و ناراحتي در برابر حزن و فرح اهل بيت (ع) است هر چند سال ها از آن ماجرا گذشته باشد. از سوي ديگر ادامه حيات مکتب و شريعت شيعه به زنده نگاه داشتن عاشوراست، واقعه اي که به ما آموخت در مقابل ظلم طاغوت نبايد سکوت کرد. لذا اگر بخواهيم اين نهضت را زنده نگاه داريم، بايد هر سال و هر موقعيت که پيش مي آيد، پيام و هدف عاشورا و امام حسين (ع) را بازگو کنيم. اما اگر با اين بهانه که ايشان 1400 سال پيش به شهادت رسيده و برپايي عزا و گريه بر آن حضرت ديگر چه فايده اي دارد و چرا بايد آن را تکرار کنيم، از اقامه مراسم سوگواري سر باز زنيم، به تدريج امام حسين (ع) و هدف ايشان به دست فراموشي سپرده مي شود چرا که ديگر يادي از حضرت (ع) نمي شود تا اين امر تداوم يابد. همچنين، پيوند عميق عاطفي ميان امت و الگوهاي راستين ما از طريق برگزاري همين مجالس عزاداري تضمين مي شود. ما اهل بيت (ع) را الگو مي دانيم همان طور که قرآن پيامبر اسلام (ص) را الگو و اسوه حسنه معرفي مي کند بنابراين زنده نگاه داشتن ياد آنها با برگزاري مراسم خاص، نمونه بارز اين پيوند است. ضمن آن که يکي از راه هاي انتقال معارف اهل بيت (ع) و تشريح احکام دين که پيامبر (ص) ما را مکلف به بيان آنها کرده، از اين راه ممکن است. اما از بُعد فردي، بايد دانست طبق روايات يکي از راه هاي بخشش گناهان و پذيرفتن توبه اشخاص، گريه در مجالس امام حسين (ع) حتي تباکي (خود را به گريه زدن) است؛ البته اين مساله شرط دارد و آن اينکه فرد، عادت و تعمد بر گناه نداشته باشد که اگر اين گونه نباشد و فرد دائم گناه کند با اين خيال که در مجالس عزاي اباعبدالله الحسين (ع) بخشيده خواهد شد، بعيد است مورد رحمت و بخشش خداوند قرار گيرد.
اما از سوي ديگر وهابيت، شيعه را به دليل برپايي عزاداري بر سيد و سالار شهيدان، متهم به بدعت گذاري در دين مي کند و ادعا دارد سوگواري و اقامه عزا، امري بوده که شيعه آن را در دين وارد کرده است لذا پيروان اين مذهب، بايد تکفير شوند؛ تا چه اندازه اين ادعا صحيح است و آيا پيش از شيعه کسي سوگواري بر عزيزان از دست داده خود نمي کرده است؟ متاسفانه يکي از اقدامات ابن تيميه، بنيانگذار وهابيت و پايه ريز مخالفت با اهل بيت (ع)، ( که ناصبي بودن و دشمني او با معصومين (ع) واضح است)، نسبت دادن حماقت به شيعه در راستاي برگزاري عزاداري بر امام حسين (ع) بود. او در کتاب منهاج السنه، جلد يک، صفحه 52 بيان مي کند: "از حماقت شيعه، برگزاري ماتم و نوحه است بر کسي که سال ها قبل کشته شده است." ابن تيميه به دليل تفکرات بني اميه اي که داشت، تلاش مي کرد اين قوم ظالم را مرضي خدا جلوه داده و طرف مقابل را تخريب کند لذا او دو تلاش را همزمان ادامه داد يعني بزرگ کردن بني اميه به گونه اي که حتي يزيد را از امامان مهم اهل سنت جلوه داده و تاکيد مي کند بحث امامت او در تورات هم ذکر شده! و دوم آنکه واقعيت تلخ کربلا را که با مديريت يزيد انجام شده بود، از اذهان مردم پاک کرده و اين خليفه بني اميه را تبرئه، و او را فردي صالح معرفي کند. به همين منظور ابن تيميه نسبت حماقت به شيعه مي دهد که بر امام حسين (ع) هنوز عزاداري مي کند. همين طرح را امروز عبدالعزيز آل شيخ مفتي عربستاني مطرح و بيان مي کند خلافت يزيد شرعي بود و حسين (ع) اشتباه کرد با او بيعت نکرد! اما اينکه ابن تيميه عزاداري بر امام حسين (ع) را حماقت شيعه مي داند، بايد دانست که وقتي به منابع اهل سنت مراجعه مي کنيم، مشاهده مي شود پيامبر (ص) نيز بر از دست دادن فرزند خود ابراهيم گريستند به گونه اي که برخي صحابه از ايشان دليل اين کار را پرسيدند و پيامبر (ص) نکته کليدي در پاسخ بيان کردند و آن اينکه اشک رحمتي است که خدا در قلوب عباد خود و بندگان صالحش قرار داده (صحيح بخاري، کتاب الجنائز، باب زيارت القبور، حديث 1284) لذا بنا به نص پيامبر (ص) کساني که مخالف عزاداري و گريه هستند، بندگان خدا نبوده بلکه بندگان شيطان اند. از سوي ديگر در مسند احمد ابن حنبل، جلد 9، صفحه 38 بيان شده: پس از جنگ احد و شهادت حمزه (ع)، وقتي پيامبر (ص) وارد مدينه شدند، مشاهده کردند زنان انصار بر از دست دادن عزيزان خود گريه مي کردند؛ پيامبر (ص) ضمن تاييد کار آن زنان، فرمودند اما عمويم حمزه گريه کنند اي ندارد. زنان انصار پس از شنيدن اين صحبت، با تاييد ايشان اقدام به برگزاري مراسم سوگواري بر عموي آن حضرت (ص) کرده و سنت عزاداري برپا کردند. (اين روايت با تحقيق علماي وهابيت معاصر حديث حسن است.) بنابراين، مطابق با منابع اهل سنت، سنت عزاداري مساله اي نيست که شيعه وارد دين کرده باشد و پيش از اين در زمان پيامبر (ص) و با تاييد آن حضرت (ص) وجود داشته است، ضمن آنکه در قرآن آياتي وجود دارد دال بر اينکه خودِ خدا نيز عزاداري کرده و اقامه ماتم مي کند؛ آنجا که در سوره تکوير در خصوص دختران زنده به گور شده مي فرمايد: وَإِذَا الْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ* بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ؛ و هنگامي که از دختران زنده به گور شده پرسيده شود به کدامين گناه کشته شده است. يا در سوره بروج بر قاتلان مومنان لعن مي فرستد: قُتِلَ أَصْحَابُ الأخْدُودِ ﴿٤﴾ النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿٥﴾ إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ ﴿٦﴾ وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ ﴿٧﴾ وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ ﴿٨﴾؛ قسم به اينان که اصحاب اخدود (يعني آن قوم کافري که بر مؤمنان به مکر مسلط شدند و آنها را به خندقهاي آتش در افکندند) همه کشته (يعني ملعون و مطرود) شدند. (4) همان آتش سختي که (آن مردم ظالم به جان خلق) بر افروختند. (5) که بر کنار آن خندق هاي آتش بنشستند. (6) و سوختن مؤمناني که به آتش افکندند مشاهده مي‌کردند. ( 7 ) و با آن مؤمنان که بسوختند هيچ عداوتي نداشتند جز آنکه آنان به خداي مقتدر ستوده صفات ايمان آورده بودند(8)
سياهپوشي چطور؟ آيا سنتي است که شيعه پايه گذاري کرده يا پيش از اين وجود داشته است؟ خير، سياه پوشي نيز مساله اي است که در منابع اهل سنت به آن اشاره شده چنانکه در مسند احمد ابن حنبل، جلد 45، صفحه 459، بيان شده: پيامبر (ص) به اسماء بنت عميس دستور مي دهند پس از شهادت جعفر طيار سه روز لباس سياه بر تن کند. همچنين، در کتاب فضائل الصحابه جلد دوم، صفحه 744 عنوان شده است: امام حسن (ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش اميرالمومنين علي (ع) عمامه سياه به نشانه عزا بر سر گذاشتند. (معلوم مي شود پيش از اين سيد و غير سيد عمامه سفيد بر سر مي گذاشتند) بنابراين، اين ادعاي وهابيت مبني بر اينکه عزاداري بر امام حسين (ع) بدعتي است از سوي شيعه، ادعاي گزافي بيش نيست.
منبع: شبستان آدرس: |
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: تصاوير و مطالب كلي سايت ، ،
برچسب‌ها: